Siyasi uzlaşma, bir grubun taraflarının veya birkaç grubun tümü tarafından kabul edilmesiyle varılan anlaşmadır.
Siyasi konsensüs bir karar alma şeklidir. Yani, zorunlu ve tek taraflı olarak kabul edilebileceği gibi, bazı taraflarca diğerlerini dışarıda bırakabilir. Ancak fikir birliği, hiç kimseyi dışarıda bırakmadan hepsinin onayını gerektirir.
Siyasette, farklı siyasi güçlerin vardığı paktlara veya anlaşmalara atıfta bulunarak düzenli olarak duyulan bir terimdir. Ancak, çoğu zaman, yanlış bir fikir birliğidir. Bir yasa onaylandığında, genellikle salt çoğunlukla, yani yarı artı 1 ile yapılır, bu nedenle Parlamento'nun neredeyse yarısının aleyhine yasalar geçirilebilir.
Ancak, anayasal reformlarda olduğu gibi, uzlaşmanın daha büyük olması gereken durumlar vardır. İspanya örneğinde, etkilediği Unvana bağlı olarak, beşte üç veya üçte iki çoğunluk gereklidir. Meksika Anayasası da üçte iki çoğunluk gerektiriyor. Ek olarak, bazı durumlarda, nüfusun kabul edilen anlaşmayı doğrudan onayladığı popüler referandum kullanılır.
Bazı ülkelerde, demokratik geleneklerine bağlı olarak, belirli yasaların veya büyük önem taşıyan reformların onaylanması için uzlaşma kullanılmaktadır. Örneğin: eğitim, kamu emekli maaşları veya dış politika yönergeleri.
Mutabakat Politikası Örneği
Geçiş döneminde İspanya'da yürütülen Moncloa Paktlarında uzlaşma politikasının çok açık bir örneği bulunabilir.
1977'de İspanya çok hassas bir ekonomik ve sosyal bağlamdan geçiyordu.Durumla yüzleşmek ve yüksek enflasyonu kontrol altına almak için bir dizi reform yapıldı. Varılan anlaşmalar tüm siyasi güçlerin, işverenlerin ve kısmen de sendikaların desteğini aldı. Bu durumda, farklı müdahil aktörler arasında gerçek bir fikir birliği vardı.