Taylor kuralı, uzun vadede büyümeyi sürdürürken, kısa vadede bir ekonomiyi istikrara kavuşturmak için gerekli faiz oranını belirlemek için kullanılan bir göstergedir. John Taylor tarafından 1992 yılında tanıtıldı.
Bu kural, enflasyon ve ekonomik büyüme arasında bir denge sağlamak için gerekli faiz oranlarının seviyesini ölçmeyi amaçlar.
Enflasyon çok yüksek olduğunda, merkez bankaları bunu kontrol altına almak için kısa vadeli faiz oranlarını yükseltme eğilimindeyken, ekonomik büyüme çok düşükse veya bir durgunluk varsa, merkez bankaları kredi ve tüketimi artırmak için faiz oranını düşürür. Taylor, merkez bankaları adına bu eylemi varsayıyor ve yazılı bir kural olmasa da, deneyim bize bunun yerine getirildiğini söylüyor.
Taylor kuralının merkez bankaları tarafından zorunlu tutulmadığını ve neredeyse hiç kimsenin onu kullanmayı iddia etmediğini belirtmek önemlidir. Ancak 1992'de oluşturulduğundan beri merkez bankaları tarafından para politikalarını ölçmek ve nerede olduklarını görmek için yaygın olarak kullanılmaktadır.
Merkez bankalarının izlediği genel kural, enflasyon hedefin üzerindeyken (örneğin ECB'de %2) faiz oranlarını yükseltmek ve enflasyon bunun çok altındayken düşürmektir. Bunun yerine, Taylor kuralı, faiz oranındaki dalgalanmaları ve bunların ekonomi üzerindeki etkilerini yumuşatmak için hareketli bir ortalamanın ardından faiz oranının kalibre edilmesini önerir.
Taylor kuralı, başlangıcından bu yana, faiz oranları ve para arzı yakından ilişkili olduğundan, sadece merkez bankaları için faiz oranlarını ayarlamak için bir rehber olarak değil, aynı zamanda para arzı için bir rehber olarak hizmet etmiştir.
Taylor Kuralı nasıl hesaplanır
Taylor kuralı, optimal faiz oranı seviyesini hesaplamak için üç faktöre dayanır. Bu üç faktör, beklenen ve hedef enflasyon, beklenen GSYİH ve uzun vadeli eğilim arasındaki fark ve son olarak tam istihdam ile tutarlı nötr bir kısa vadeli faiz oranıdır. Taylor, bir yıllık enflasyonun kullanılmasını önerir. Taylor kuralının formülü:
r = r * + (0.5 · (GSYİHve - GSYİHt) + 0,5 (ive - bent) )
Nerede:
r = hedef faiz oranı
r * = nötr faiz oranı (normalde %2)
GSYİHve = Beklenen GSYİH
GSYİHt = Uzun vadeli GSYİH eğilimi
benve = beklenen enflasyon oranı
bent = nötr enflasyon oranı (normalde %2)
Son dört çeyreğin enflasyonu da Taylor kuralını hesaplamak için sıklıkla kullanılır ve nötr faiz oranını %2 olarak belirler. Formül olmak:
r = 2 + p + (0.5 · (GSYİHve - GSYİHt) + 0,5 (ive - bent) )
p, son dört çeyreğin enflasyonu.
Taylor kuralı örneği
Beklenenden (% 1) düşük bir ekonomik büyüme durumuyla karşı karşıya olduğumuzu ve buna karşılık enflasyonun sıfıra (% 0,5) yakın olduğunu varsayalım. Nerede:
r * = nötr faiz oranı = %2
GSYİHve = Beklenen GSYİH = %1
GSYİHt = Uzun vadeli GSYİH eğilimi = %3
benve = beklenen enflasyon oranı = %0,5
bent = nötr enflasyon oranı = %2
r = %2 + (0,5 · (%1 - %3) + 0,5 · (%0,5 - %2)) = %0,25
r = %2 + (-%1 + (-%0.75)) = %0.25
Örnekte, sadece ekonomik büyümeyi hesaba katarsak, ekonomiyi canlandırmak için faiz oranını düşürmemiz gerektiğini görebiliriz. Yani, faiz oranını %0,25'e düşürün.
Taylor polinomu