Orta Çağ'ın sonlarında çerçevelenen Yüz Yıl Savaşı, Fransa ve İngiltere arasında yapıldı. Adına rağmen, savaş, yüz yıldan fazla süren (1337-1453) ateşkes ve çatışma dönemlerini birleştirdi.
Böylesine uzun bir savaşın nedenleri feodal ve veraset meselelerinde bulunur. Plantagenet hanedanının İngiliz krallarının Fransa'da toprakları vardı ve bu da onları Fransız kralının vassalları yaptı.
Fransa Kralı IV. Charles'ın sorunsuz ölümü, kralın kuzeni VI. Felipe'nin tahta çıkmasına yol açtı. Güçlü ve zengin bir İngiltere'nin başında bulunan İngiltere kralı ve IV. Carlos'un yeğeni Eduardo III, vasallığını Fransa'nın VI. Felipe'sine teslim etmek zorunda kaldı.
Bununla birlikte, Edward III, Fransa tahtına erişme hakkına sahip olduğunu düşünürken, Fransız kralının bir vasalı olmak zorunda kalmaktan mutsuzdu. Böylece, Fransız kralından uzaklaşan Artois Robert, İngiltere'de sürgüne gitti ve Edward III'e katıldı. Buna karşılık, Felipe VI, Aquitaine'ye Edward III'ten el koymaya karar verdi ve savaş patlak verdi.
Ekonomik sebepler arasında savaşın sebeplerine de yer verenler vardır. Önemi göz önüne alındığında, Flanders, İngiltere ve Fransa arasında bir anlaşmazlığın konusu oldu. Böylece Flandre gibi bir bölge, şarap ve yün ticaretinde temel bir parça haline geldi.
Yüz Yıl Savaşı'nın ilk aşaması
Yüz Yıl Savaşı'nın ilk aşaması, İngiltere'nin savaş alanındaki geniş kapsamlı zaferleriyle damgasını vurdu. İngiliz orduları Fransız birliklerine karşı çok daha etkili ve disiplinliydi. Bunun kanıtı, İngiltere'nin 1346'da Crécy'de ve 1356'da Poitiers'de yankılanan zaferleriydi.
Savaşın ilk aşamasının sonucu, nüfusu yağma ve katliamlara maruz kalan Fransa için felaket oldu. Konularını koruyamadığı ve Edward III'ün iktidarı ve bölgeleri nasıl gasp ettiğini gördüğü için Fransız kralının imajı söz konusuydu.
Avrupa'da Kara Ölüm patlak verdiğinde, Yüz Yıl Savaşı'nda bir ateşkes dönemine yol açan özellikle dramatik bir bölüm gerçekleşti.
Felipe VI'nın yerini alan Fransa'nın II. John'u, düşmanlıkları sürdürdü ve 1356'da Poitiers'de ezici bir yenilgiye uğradı. Fransız hükümdarı ve sayısız soylu savaşta yakalandı. Fransa için talihsizlikler devam etti ve 1360 yılında Edward III Paris'in kapılarında durdu. Böyle bir zayıflık durumunda, Fransızlar Brétigny Antlaşması'nı imzalamak zorunda kaldılar. Eduardo III, Fransa'daki önemli toprak uzantılarının kontrolünü ele geçirmesine rağmen, İngiliz kralı Fransız tahtını işgal etme iddialarından vazgeçti.
1360-1380 arasındaki savaş
Çatışmanın ikinci aşaması, çatışmanın maksimum coğrafi yayılma noktası olmasıyla öne çıkıyor. Bu vesileyle Fransa, zaferi için ağır bir bedel ödemek zorunda kaldı. Constable Bertrand du Guesclin tarafından tavsiye edilen Fransa Kralı Charles V, harap olmuş toprakları İngiliz ordularının geçişine bırakmayı seçti. Bu şekilde Fransızlar, İngiliz birlikleriyle doğrudan karşı karşıya gelmekten kaçındı.
Yiyecek ve hastalık eksikliğinden zayıf düşen İngilizler, Fransızlarla savaşacak durumda değildi. Ancak, topraklarının hem İngilizler hem de Fransızlar tarafından yerle bir edildiğini gördükleri için köylüler için korkunç bir zamandı.
Kastilyalı Pedro I ile Enrique de Trastámara arasındaki Kastilya iç savaşı da Yüz Yıl Savaşları için bir anlaşmazlık sahnesi oldu. İngilizler I. Pedro'yu desteklerken, Fransızlar Enrique de Trastamara'nın yanında savaştı. Enrique'nin Kastilya iç savaşındaki kesin zaferi, İngiltere'ye karşı savaşında Fransa'ya büyük bir müttefik verdi.
İngiliz mağlubiyetlerinin birbirini takip ettiği bu savaş döneminde İngiltere, Fransız topraklarında (Bordeaux, Bayonne ve Calais) yalnızca bir avuç yerin kontrolünü elinde tuttu.
Henry V
Eduardo III'ün ölümü, 1377'de tahta Ricardo II'ye sadece bir erkek çocukken yükselmeye başladı. Ancak, 1399'da II. Richard, kendisini Henry IV adı altında hükümdar ilan eden Lancaster'lı Henry tarafından görevden alındı. İngiliz tacına yeni bir hanedan girdi. Lancasters'dı. Enrique IV'ün oğlu kesinlikle Yüz Yıl Savaşı'nda çok önemli bir rol oynayacaktı.
Henry V İngiltere'de hüküm sürdü ve Charles VI Fransa Kralı olarak, Fransızlar ve İngilizler arasındaki gerilimler yeni bir savaşa yol açana kadar arttı. Böylece, Henry V Fransa tahtını talep etmek için geri döndü ve 1415'te Normandiya'ya büyük bir ordu çıkardı.
Enrique, Agincourt'ta (1415) olduğu gibi Fransızlara karşı önemli zaferler elde etti. Ancak, Enrique V'nin ordusu savaştan çok yıpranmıştı ve yeniden yola çıkmak zorunda kaldı. 1417'ye gelindiğinde, Enrique V ordusu Normandiya'da tekrar saldırdı.
Fransızlar tekrar yenilgiye uğradılar ve sadece İngiltere ile karşılaşmadılar, aynı zamanda Burgonyalılara karşı da savaştılar. Bir kez daha mağlup olan Fransızlar, tahtta Charles VI ile birlikte 1420'de Troyes Antlaşması'nı imzaladılar. Bu şekilde Henry V, Fransız tacının naibi ve varisi oldu.
Yine, savaş
1422'de Henry V öldü ve iki ay sonra Charles VI öldü. Troyes Antlaşması'nda kurulanları kıran Charles VII, Henry VI'yı (Henry V'in oğlu) kral olarak adlandırmak yerine kral ilan edildi.
Fransız Charles VII'yi bir gaspçı olarak gören İngilizler, Fransa'yı işgal etti. Fransızların askeri durumu felaketin eşiğine geldi, son kaleleri kuşatıldı: Orléans şehri. Ancak 1428'de savaşın durumu değişti ve Fransa, Joan of Arc olarak bilinen genç bir köylü kadının liderliği sayesinde inisiyatifi yeniden ele geçirdi.
İngilizleri Fransız topraklarından kovmak için Tanrı tarafından çağrıldığına inanan Juana, Fransız birliklerini art arda askeri zaferlere götürdü. İngiltere savaşı kaybederken, Charles VII, Reims şehrinde Fransa Kralı ilan edildi. Ancak, Juana Burgonyalılar tarafından ihanete uğradı ve yakalandı. Sapkınlık için çalıştı, tehlikede öldü.
Yüz Yıl Savaşı'ndaki Fransız zaferleri devam etti ve Paris'i yeniden ele geçirmelerine yol açtı. Bu arada İngiltere, iç çatışmalarda zayıflarken, 1435'te Burgonya ile ittifakını kaybetti.
Son Fransız kampanyaları İngilizleri ezdi ve müstahkem Calais şehri dışında onları ülkenin her yerinden kovdu. Aralarına mütareke dönemleri serpiştirilmiş uzun bir mücadeleden sonra, 1453'te Yüz Yıl Savaşı sona erdi.
Ekonomik yönler
Yüz Yıl Savaşı gibi bir çatışmanın vahşeti, ekonomik faaliyet üzerinde büyük bir etkiye sahipti. Köylüler, kendilerini yağmadan ve ekinlerinin yok edilmesinden korumaya çalıştılar. Bu nedenle tüccarlar onlara barınabilecekleri ve mallarını koruyabilecekleri evler ve depolar kiralamayı teklif ettiler.
Kuşkusuz, Yüzyıl Savaşları, malların depolanmasında köklü bir değişimi beraberinde getirdi. Savaşın yol açtığı tahribat, surlarla çevrili şehirlerin koruması dışında kalan depoların kullanılmamasına neden oldu.
Tarım ve hayvancılık da değişikliklere uğradı, bu nedenle arazi yeniden gruplandırıldı ve yeni ahırlar kuruldu. Aksine, savaşın felaketi, zanaatkarların yaptığı malların tüketiminde bir düşüşe neden oldu. Açıkçası, önemli bir büyüme yaşayan el sanatları sektörü, özellikle savaş daha yoğun bir seviyeye ulaştığında, silah imalatıydı.
Ticaretin savaştan etkilendiği doğrudur, ancak hiçbir zaman tam olarak durmadı. Böylece, Loire kıyısında bulunan Orléans şehrinin kuşatması nehir trafiğine zarar verdi. Ayrıca, Fransa'daki savaş durumu, tüccarları işlerini yürütmek için güvenli davranışa sahip olmaya zorladı. Birliklerin malların geçişine koruma sağlamaktan sorumlu olduğu durumlar bile vardı. Malların hareketindeki güvensizliğin artmasının sonucu, yalnızca en zenginlere sunulan belirli ürünlerin fiyatlarındaki büyük artış oldu.
Böylece, savaşın ticarete verdiği zarara rağmen, hammaddeler daha büyük zorluklarla da olsa aktı. Demir, İspanya krallıklarından ve ayrıca Nantes'ten gelen tuzdan geldi. Maine tekstilleri, Orléans şarabı veya Londra yapımı tekerlekler gibi ürünler bile hedeflerine ulaştı.
1444 yılına kadar, Turlar Ateşkesi sayesinde, malların Fransa üzerinden geçişinin daha güvenli olduğu ortaya çıktı.
Savaş ilerledikçe, tüccarlar kendilerini suistimalden korumak için gruplar oluşturdular ve taleplere karşı kendilerini savundular. Ayrıca, tüccar grupları, otoyol geçiş ücretlerinin ödenmesine son vermek için savaştıklarını unutmadan, çıkarlarını korumak için adalete başvurabilirler.