Wagner yasası, ekonomik gelişme ile kamu harcamalarındaki büyüme arasında gerçek bir ilişki olduğunu düşünen bir ekonomik teoridir.
Wagner Yasası, Alman ekonomist Adolph Wagner tarafından ortaya atılan bir teoriydi. Wagner, bir ülke geliştiğinde toplumun çeşitli nedenlerle daha yüksek kamu harcaması talep ettiğine inanıyordu. Bu ilişki, yazarın Wagner yasası olarak tanımladığı şeydir.
Bu şekilde, ekonomik gelişmenin nasıl bir şekilde toplum tarafından daha fazla kamu harcama talebine yol açtığını göstermeye çalışmak.
Bu yasa, 19. yüzyılın sonunda Wagner tarafından desteklendi.
Wagner yasası, kamu harcamalarının büyümesiyle ilgili teorilere uyuyor.
Wagner yasası hipotezi
Wagner yasası, artan ekonomik kalkınmaya dayalı kamu harcamalarının toplum tarafından giderek daha fazla talep edildiğini düşünüyor.
Bunu yapmak için Wagner, kamu harcamalarına daha fazla talebin olmasının iki ana nedenini tanımlar.
Wagner'i bu teoriyi onaylamaya motive eden iki neden:
- Bir toplumun gelişimine bağlı olarak, daha karmaşık hale gelir. Bu şekilde, üyeleri arasında daha fazla çatışma olur ve Devletin ekonomiye daha fazla müdahalesini gerektirir.
- Kamu mal ve hizmetlerinin üstün ve esnek mallar olarak nitelendirilmesi. Bu nedenle, kamu harcamalarının gelir esnekliği birden çoktur.
Bu iki neden Wagner'i teorisini geliştirmeye sevk etti.
Wagner Yasasının Eleştirileri
Tarih boyunca bazı ekonomistler Wagner'in önerdiği yasayı sert bir şekilde eleştirdiler.
Bunun aksine, birçok Keynesyen iktisatçı, Keynesyen kamu harcamaları hipotezi gibi, Wagner yasasının kendisinden daha geçerli kabul edilen başka bir dizi teorinin varlığına değinmiştir.
Ancak nedensellik ilişkisinin çıkarılmaya çalışıldığı son araştırmalar ve kamu harcamalarındaki artışa ilişkin çeşitli teorilerin karşılaştırılması, Wagner yasasının John Maynard Keynes'in öne sürdüğü hipotezden ne kadar daha haklı olduğunu göstermektedir.