Yapılandırmacılık Teorisi - Nedir, tanımı ve kavramı

Yapılandırmacılık teorisi, bilginin, bireyin önceden tanımlamış olduğu zihinsel şemalara dayalı olarak çevresi hakkında yaptığı farklı yapılara dayalı olarak geliştirildiğini gösteren bir modeldir.

Eğitime uygulanan yapılandırmacılık teorisi, öğrencilere kendi öğrenmelerini inşa etmeleri ve tanımlamaları için bir dizi araç sunmanın gerekli olduğunu gösterir. Amaç, gelecekte ortaya çıkabilecek herhangi bir sorun veya durumla başa çıkabilmeleridir.

Bu teori, öğrencileri öğrenme sürecinin aktif bir parçası olmaya teşvik etmeye çalışır. Ve bu şekilde, aldıkları bilgilere sadece seyirci olarak kalmazlar.

Yapılandırmacılığa göre, bir kişi çevre tarafından çok fazla tanımlanmaz, ancak özellikleri, becerileri ve içsel değerleri ile tanımlanır.

Lev Vygotski ve Jean Piaget, bu teoriyi 20. yüzyılda, özellikle ikinci bölümde ortaya çıkaran ve geliştiren yazarlardır.

İkisinin de farklı yaklaşımları vardı. Lev Vygotski, çevrenin ve sosyal çevrenin insanların oluşturduğu ve tabii ki davranışlarını etkileyen iç yapı üzerindeki etkisini incelemeye odaklandı. Öte yandan Jean Piaget, insanların çevreleriyle ilişki kurarak zihinsel haritalarını nasıl oluşturduklarını değerlendirmeye odaklandı.

Her ne kadar ortak bir noktaları olsa da. Bu ortak nokta, kendi bilgilerini geliştirme kapasitelerine sahip olma söz konusu olduğunda, insanın aktif bir parçası olarak görülmesi gerçeğiydi.

Yapılandırmacılık Teorisi Yaklaşımı

Bu teorinin ana özellikleri şunlardır:

• Öğrenci, eğitimsel açıdan tüm öncü rolü üstlenerek önemli bir öğrenme figürü haline gelir.
• Öğrencilere daha kolay ve süreç içinde aktif olarak öğrenebilecekleri araçlar verilmesi teşvik edilir.
• Öğretmen her ne kadar öğrenciye rehberlik etse de arka planda kalır, sağladığı araçlar ve onlarla yaptığı uygulamalar sayesinde öğrenme sırasında önceliği buna vermeye çalışır.
• Yapılandırmacılık teorisi, ortaya çıkan durumları veya sorunları anlamak ve anlamak için daha önce sahip olunan deneyime dayanır.
• Bireyin etrafındaki dünyayı kendi bakış açısına göre anladığı ve her zaman geçmişte yaşadığı ve bugün ve gelecekle yüzleşmesine yardımcı olacak deneyimleri göz önünde bulundurduğu gerçeğine odaklanır. Örneğin, iki kişi sahip oldukları zihinsel haritalara ve daha önce yaşadıkları deneyimlere dayanarak aynı şey hakkında farklı bir vizyona sahip olacaktır.