Basel I, Basel Komitesi I tarafından çıkarılan ve 1988 yılında yayınlanan anlaşmaların ilkidir..
Bir işletmenin sahip olduğu sermayeye göre kullandıracağı kredilere bir limit koymak amacıyla çeşitli tavsiye veya önerilere dayandırılmıştır.
Basel I Önerileri
Asgari sermayenin, risk ağırlıklı varlıkların (kredi, piyasa ve döviz kuru eklenmiş) en az %8'i olması gerektiği belirlenmiştir.
Yapılan en önemli banka tavsiyesi, finansal kuruluşların kaldıracını veya yatırımın çarpan etkisini bilançolarındaki özkaynak değerinin 12,5 katı ile sınırlamaktı.
Bu limit o zamanlar önemliydi, çünkü finansal kurumlar tarihsel olarak yüksek kaldıraçlı olduğundan, bir kişinin veya şirketin iflas etmesi durumunda risk parametrelerini hesaba katmadan insanlardan fon çekmek ve kredi vermek.
Düzenleyici sermayenin tanımı, kayıpları karşılama kabiliyeti, kalıcılığı ve iflasa karşı koruma ile ilgili belirli gereksinimleri karşılayıp karşılamadığına bağlı olarak Katman I ve Katman II olarak adlandırılan iki kategoriye ayrılmıştır.
Dikkate alınması gereken ana unsur kredi riskiydi, risk maruziyetlerinin 5 farklı bölümde toplanıp her birine bir risk yüzdesi, örneğin %0, %10, %20, vb. atanmasıyla hesaplandı. Ağırlıklı varlıkların her birinin toplamı, riskli varlıklarla sonuçlandı.
120'den fazla ülkede yürürlüğe giren bu anlaşma, bankacılık sistemlerinin sağlamlığı için çok önemli bir kilometre taşıydı, ancak yine de formülasyon açısından bazı eksiklikler içeriyordu, bu nedenle 2004'te önerildi. Basel II.