Refah teoremleri, refah ekonomisinin iki temel teoremine karşılık gelir. Birincisi, tüm rekabetçi dengenin bir Pareto optimumuna karşılık geldiğini gösterir. İkinci teorem, rekabetçi piyasa yoluyla Pareto optimal olan herhangi bir kaynak tahsisini elde etmenin mümkün olduğunu belirtir.
Refah teoremleri benzer görünse de, verimlilik ve eşitliğin farklı unsurlarını vurguladıkları için gerçekte değillerdir. Bakalım.
Sosyal refahİlk refah teoremi
İlk teorem, bir bireyin durumunu kötüleştirmeden diğerinin durumunu iyileştirmenin mümkün olmadığı (Pareto optimumu) tam rekabet piyasasının her zaman kaynakların verimli bir şekilde tahsis edilmesine yol açacağı gerçeğini vurgular. Diğer bir deyişle, rekabetçi piyasanın kaynakları boşa harcamadan verimli bir tahsisat elde etmek için temel bir araç olduğunu gösterir.
Şimdi, rekabetçi piyasa, ortaya çıkan dağıtımın toplum tarafından adil veya adil olarak değerlendirildiğini garanti etmez.
Bir örnek görelim, La Mancha şehrinde bir litre sütün 10 avroya, bir litre horkatanın 5 avroya mal olduğunu varsayalım. Tam rekabet piyasasında fiyatlar arz ve talebe göre belirlenir.
Birkaç yıl sonra yeni üreticilerin pazara girmesiyle sütün fiyatı 2 avroya düşüyor ve diğer ülkelerden süt ithal etmek de daha kolay. Sonuç olarak, horchata üreticilerinin gelirleri kalırken, süt üreticilerinin gelirleri önemli ölçüde düşmektedir.
İkinci refah teoremi
İkinci teorem, tartışmayı verimlilikten dağıtım ve eşitlik konusuna kaydırır. Böylece piyasa üzerinden istediğimiz her dağıtımı gerçekleştirebileceğimizi gösterir. Gerisini piyasanın yapması için tahsisleri değiştirmek yeterlidir ve etkin bir dengeye (Pareto optimal) ulaşırız.
Başka bir deyişle, bu teorem bize, piyasanın en adil olduğunu düşündüğümüz tahsisi elde etmek için mükemmel bir araç olduğunu söyler.
Bir örnek görelim:
Diyelim ki hükümet, süt üreticilerinin horchatadan daha az kazanmasını çok adaletsiz buluyor ve kanunla sütün fiyatını 20 avro olarak belirlemeye karar veriyor. İkinci refah teoremine göre bu bir hatadır. Kaynakların daha adil ancak verimli bir şekilde tahsis edilmesini istiyorsak, piyasa mekanizmasını kullanmalıyız. Yani fiyatlara müdahale etmek değil, doğrudan süt üreticilerine daha fazla gelir sağlamak.
Refah teoremleri, bir toplumun sahip olduğu kaynakların verimli tahsisi için kilit bir unsurdur.
