Uluslararası Standardizasyon Örgütü (ISO), bilgi paylaşmak ve dünya ticaretini kolaylaştıran standartlar geliştirmek için uzmanları bir araya getirmeyi amaçlayan bağımsız, hükümet dışı küresel bir organdır.
Yani bu kuruluş, üyelerin gönüllü olarak benimsediği standartları tasarlamaya çalışır. Bu sayede uluslararası düzeyde bir ürünün belirli özellikleri karşılayıp karşılamadığı bilinebilecektir. Bu hem düzenleyicilere hem de tüketicilere hizmet eder.
Yönetim kalitesi, çevre yönetimi, iş sağlığı ve güvenliği, enerji yönetimi, gıda güvenliği ve bilgi teknolojilerinde veri koruma konularına atıfta bulunan birkaç ISO vardır.
ISO'ları, bir şeyi mümkün olan en iyi şekilde yapmak için formüller olarak düşünebiliriz. Bir ürüne, bir yönetim sürecine, çevresel etkinin azaltılmasına veya başka bir şeye atıfta bulunabiliriz.
ISO'nun yazı yazılırken 165 ortak ülkesi vardır ve merkezi İsviçre'nin Cenevre kentindedir.
Ayrıca ISO'nun sertifika vermediği, ancak bunun İspanya'daki Ulusal Akreditasyon Kurumu (ENAC) gibi yetkili dış kuruluşlar aracılığıyla yapıldığı da açıklığa kavuşturulmalıdır.
ISO geçmişi
1946'da Londra'da 25 ülkeden 65 delege uluslararası standardizasyonun geleceğini tartışmak için bir araya geldi. 1947'de ISO, 67 teknik komite ile resmen kuruldu. Bunlar, belirli bir konuya odaklanmış uzman gruplarıydı.
1951'de "zamanında tavsiyeler" olarak adlandırılan ilk ISO yayınlandı. Ardından, Mayıs 1952'de, kurumsal değişiklikler ve uzmanlar tarafından geliştirilen standartlar hakkında aylık bir bülten olan ilk ISO Dergisi yayınlandı.
1960'larda daha fazla gelişmekte olan ülkeyi dahil etmek için çaba sarf etti ve 1970'lerde uluslararasılaşma süreci devam etti.
1995 yılında ISO kendi web sitesini açtı ve 2000 yılında standartları online olarak satmaya başladı. 2018'de iş sağlığı ve güvenliği ile ilgili ISO'yu yayınladıklarının altını çiziyor.
