Baumol ve Tobin modeli, şirketler için paralarını likit veya tek kullanımlık biçimde yönetme konusunda var olan dengeyi ve diğer finansal varlıklara sahip olmakla karşılaştırıldığında bu şekilde tutularak kazanılmayan faizi inceler.
Hazine yönetimine odaklanan bu ekonomik model, 1950'lerde ekonomist William Baumol ve James Tobin tarafından bağımsız olarak geliştirildi. Sonraki çalışmalardan sonra, para talebi veya toplam talep gibi daha genel çalışma seviyelerine uygulanmıştır.
En temel seviyesinde, model, ilk anda, ilgili giderlerin kademeli olarak düşüldüğü ve likit para şeklinde tutulan veya ekonomik işlemlerin yapılması için uygun olan tek bir gelir önerir.
Baumol ve Tobin ayrıca paranın tahvil şeklinde de tutulabileceğini ve bu nedenle ondan türetilen bir dizi faiz üretilebileceğini belirtti. Şirketler, her dönem ve durum dikkate alınarak, finansal varlıklarının alım satımı yoluyla daha yüksek veya daha düşük düzeyde likidite elde ederek nakit seviyelerini artırabilir veya azaltabilirler.
Baumon ve Tobin Modelinin temel özellikleri
Kişi veya şirketin nakit çıkışları iskonto edildikten sonra elinde bulundurduğu fazla ile, söz konusu likiti menkul kıymet satın alarak (örneğin, hazine bonosu veya diğer yatırım türleri satın alarak) başka bir varlığa dönüştürme imkanı vardır mevduat veya şirket hisseleri).
Bu işlem başına maliyetlerin yanı sıra, likit paranın hazinede tutulmasıyla ilgili olanların da olduğunu belirtmek gerekir.
Baumon ve Tobin Modelinin daha sonraki evrimi
Baumol ve Tobin için, giriş ve çıkış düzenlidir ve düzenli gelir ve daha sık giderlerden oluşur, bu da dengenin düzenli olarak gelişmesine neden olur.
Yıllar içinde, farklı ekonomi bilim adamları, Baumon ve Tobin kavramını geliştirerek, uygulamasını hazine yönetiminin ötesine taşıdılar.
Öte yandan, Miller ve Orr modeli, şirketin nakit akışlarının rastgeleliği gibi yeni değişkenler ekleyerek ekonomik alanda bunun bir evrimi olarak kabul edilir.
